Wat Mij Voedt

Een Tragere Manier van Leven

In een wereld die zich haast, heb ik geleerd om traagheid te waarderen—niet als luiheid, maar als medicijn. Elke dag, als massagetherapeut, zie ik hoe het gejaagde leven zich vastzet in het lichaam. Maar ik heb ook geleerd dat heling begint zodra we pauzeren.

Mijn besef kwam niet als een bliksemschicht. Het kwam zachtjes—regel op regel, hier een beetje, daar een beetje. Het begon in mijn vroege twintiger jaren, toen ik mijn helingsreis aanvatte. Ik kwam een boek tegen, The Art of Slowing Down (al ben ik de auteur vergeten), en begon met yoga, ademhalingsoefeningen, wandelen in stilte en het bewust leven van het Evangelie.

Toch bleef ik jarenlang worstelen. Ik wist niet hoe ik langzaam kon leven in een wereld die altijd haast had. Ik moest werken om rond te komen, en het voelde vaak alsof het leven tegen mij in werkte. Maar onlangs is er iets verschoven. Ik besefte dat het een kwestie van vertrouwen is.

Wat als ik elke dag trouw kleine, bewuste keuzes maak om mijn dromen te volgen—gelovend dat het leven vóór mij werkt, niet tegen mij?

Traagheid vormt nu hoe ik anderen aanraak via massage, en hoe ik zelf leef. Het verdiept mijn aanwezigheid. Omdat ik, net als zovelen, onverwerkt trauma meedraag, weet ik dat ik een tempo moet aanhouden dat heling toelaat. Als ik dat niet doe, loop ik het risico mijn eigen herstel in de weg te staan—en misschien ook dat van anderen.

Wat Mij Voedt

Saunasessies: Warmte, Koude, Adem en Stilte

Er is iets oerouds aan het betreden van de warmte. De stoom dempt de buitenwereld en brengt me terug naar het ritme van mijn lichaam. In de sauna adem ik dieper. Ik voel waar mijn lichaam spanningen vasthoudt, en waar het klaar is om los te laten. Tussen de sessies door, in het koude dompelbad, kalmeert het water mijn hele systeem. Het is niet alleen fysiek—het is alsof mijn zenuwstelsel uitademt. Traagheid leeft hier.

Wandelen en Dwalen

Ik wandel vaak zonder bestemming, laat mezelf dwalen door stille straten, bossen of de rand van de stad. Vooral bosbaden doen me goed, waarbij ik mijn zintuigen de leiding geef. De wind op mijn huid, de zon op mijn gezicht, het gezang van vogels—die kleine dingen maken mijn dag. Dwalen maakt ruimte in mijn hoofd. Ik kom zachter thuis.

🖋️ Dagboek en Poëzie

Schrijven helpt me om te ontrafelen wat binnenin me leeft. Soms weet ik pas wat ik voel wanneer ik het opschrijf. Mijn dagboek helpt me zegeningen, dromen, angsten en herinneringsflarden te volgen. Poëzie komt wanneer ik iets niet rechtstreeks kan uitleggen—ze laat me voelen wat ik bedoel. Ik hou echt van dingen uitvinden met weinig woorden zodat het overstijgt. In beide kom ik dichter bij mezelf.

Gebed en Schriftstudie: Stilte en Woord

Er is een bepaalde stilte die ik alleen in gebed vind. Het is de plek waar ik mijn vragen neerleg, en vaak ook antwoorden vind—niet altijd als woorden, maar als rust.

Wanneer ik de Schriften lees, gebeurt er iets in mijn binnenste. Soms raakt een vers me onverwacht diep. Het is alsof er een draad van liefde en waarheid door de chaos heen geweven wordt.

Dit zijn voor mij geen plichten, maar bronnen. Rituelen van afstemming.

Van herinneren wie ik ben, en mijn relatie tot God.

Heilige Aanraking

Massage geven is geen transactie—het is een moment van heilige aandacht. Als ik aanwezig ben, voelt het alsof ik luister met mijn handen. Een massage voedt mij ook, vooral wanneer ik verbonden blijf met mijn adem en traag beweeg. Ik heb geleerd dat als ik geef vanuit gronding, ik ook ontvang. De uitwisseling wordt een gebed.

🥗 Goed Eten & Dragen Wat Bij Me Past

De laatste tijd zorg ik bewuster voor wat ik draag en eet—niet uit ijdelheid, maar uit eerbied. Als ik een eenvoudige, voedzame maaltijd bereid of iets draag dat zacht aanvoelt en past bij mijn stemming, voel ik me meer thuis in mijn lichaam. Het is een stille manier om te zeggen: ik hoor hier.

🌙 Traag Leven Is een Act of Healing

Ik verander hoe ik me verhoud tot cliënten, vrienden en familie. Ik merk dat mijn vermogen om echt te luisteren groeit wanneer ik leef vanuit een plek die gegrond is. Mijn onderscheidingsvermogen verscherpt—niet door moeite, maar door aanwezigheid. Als ik langzaam leef, oordeel ik minder en heb ik meer lief. Ik kan anderen zegenen, niet alleen met mijn vaardigheden, maar ook met mijn stilte, mijn doelgerichtheid en mijn innerlijke rust.

Er is een moment, vlak voor het einde van veel massages, waarin iets verandert. Een kaak ontspant. Een zucht ontsnapt. Ik zie hoe het lichaam begint te geloven dat het veilig is. Traagheid eist niets—het nodigt uit. En die uitnodiging raakt vaak plekken waar woorden niet kunnen komen.

Aan wie zich te druk voelt om te vertragen, zou ik willen zeggen: laat het geleidelijk gebeuren. Je hoeft de wereld niet in één keer stil te zetten. Begin met het wegnemen van wat niet essentieel is. Maak ruimte voor één kleine daad van traagheid—een langere adem, een trage ochtend, een stille wandeling. Misschien ontdek je dat traagheid meer teruggeeft dan ze vraagt.

Traagheid is niet altijd gemakkelijk. Ze vraagt om eerlijkheid. Ze vraagt dat we voelen. Maar in die pauze gebeurt iets heiligs: het leven wordt echter. Meer belichaamd. Meer van ons.

Ik nodig je uit om deze week één voedend ritueel opnieuw toe te eigenen—en te zien wat er verschuift.

Vond je dit waardevol?

Schrijf je in voor mijn mailinglijst en ontvang af en toe zachte inspiratie:

Schrijf je hier in (Je vindt het inschrijfformulier onderaan de homepage.)